به گزارش خبرگزاری مهر، مهدی فرجی ظهر امروز شنبه درباره جزئیات این خبر اظهار کرد: پس از پیدایش پیکره مفرغین از بزرگ‌زاده الیمایی در محوطه باستانی شمی و ورود «سر مارک اورل اشتاین» مجاری تبار به همراه همکار ایرانی خود بهمن کریمی در بیش از ۸۰ سال پیش، کاوش درخوری در این محوطه به‌جز بازدیدهای موردی اسماعیل یغمایی و جعفر مهرکیان صورت نگرفت.
وی افزود: در سال ۱۳۹۱ و برای نخستین بار پس از انقلاب، هیئت کاوش منسجمی متشکل از باستان‌شناسان ایرانی و ایتالیایی بر اساس تفاهم‌نامه‌ای که به تأیید پژوهشگاه میراث فرهنگی رسید، وارد منطقه شدند و تا سال ۱۳۹۵ این همکاری ادامه داشت و سپس با اتمام تاریخ تفاهم‌نامه و ورود ویروس کرونا، شرایط به‌گونه‌ای پیش رفت که کاوش در منطقه شمی به مدت پنج سال تاکنون به تأخیر افتاد.
مدیر پایگاه میراث فرهنگی آیاپیر بیان کرد: تفاهم‌نامه جدید میان پژوهشگاه و مؤسسه CST مرکز پژوهش‌های باستان‌شناسی تورینو ایتالیا و همکاری دانشگاه پلی‌تکنیک این شهر، شرایط را برای آغاز فصل تازه‌ای از کاوش‌های مشترک میان باستان‌شناسان ایتالیایی و ایرانی به‌منظور دستیابی به اطلاعات تکمیلی در محوطه باستانی شمی ایجاد کرد.
وی با بیان اینکه کاوش‌های فصل جدید سال ۱۴۰۰ به‌زودی به سرپرستی جعفر مهرکیان و ویتو مسینا از ایتالیا و با همکاری پایگاه میراث فرهنگی آیاپیر برای کسب اطلاعات تازه در محوطه باستانی شمی آغاز خواهد شد، افزود: این کاوش‌ها در آینده نزدیک ممکن است که زمینه را برای ایجاد نخستین پارک موزه باستان‌شناسی فراهم کند و باعث کارآفرینی و ایجاد اشتغال در زمینه‌های تخصصی و به‌خصوص رشد حوزه گردشگری در منطقه شود.
فرجی گفت: امیدوار هستیم در این مسیر با حمایت‌های استاندار خوزستان و نماینده مردم شهرستان‌های ایذه و باغملک در مجلس شورای اسلامی با قرار دادن ادامه کاوش‌های شمی در میان طرح‌های اشتغال‌زای شهرستان ایذه، شرایط بهتری برای توسعه یکی از محورهای مهم تاریخ ایران ایجاد شود؛ شرایطی که امکان آن وجود دارد تا پس از تخت جمشید، این بار برای استان خوزستان ایجاد شود و این محوطه باستانی در جریان اکتشافات تازه، خود را به‌تنهایی به‌عنوان نامزد ثبت در فهرست جهانی یونسکو معرفی کند.
به گزارش مهر، محوطه باستانی شمی در شمال شهرستان ایذه واقع شده است؛ منطقه‌ای که با کشف مجسمه مرد شمی در سال ۱۳۱۲ به شهرت جهانی رسید.
این تندیس از جنس مفرغ توخالی و به طول ۱۹۴ و پهنای ۶۰ سانتیمتر است و در حوالی روستای «کل‌چندار» کشف و هم‌اکنون با شماره ثبت ۲۴۰۱ در موزه ملی ایران نگهداری می‌شود.